Project Maatwerk(t) Tynaarlo, een stagiaire vertelt...

Hieronder het verhaal van Romi, stagiaire locatie de Es

Hoi! Mijn naam is Romi en ik ben 23 jaar. Ik loop dit jaar voor mijn studie Social Work mijn jaarstage bij Lentis, locatie De Es in Zuidlaren. Dit is een open woonvorm voor mensen in de langdurige psychiatrie. Dit zijn mensen met verschillende stoornissen, zoals: schizofrenie, borderline en autismespectrumstoornis. In sommige gevallen gaat dit ook gepaard met een alcohol- of drugsverslaving. Ik heb een passie om met deze doelgroep te werken en ik leg jullie graag uit waarom.

Voordat ik Social Work studeerde, heb ik de sportacademie gedaan. In het laatste jaar heb ik een uitstroom profiel ‘speciale doelgroepen’ gekozen. Uiteindelijk ben ik met dit profiel gaan stage lopen ik de tbs-kliniek in Amersfoort waar ik toendertijd woonde. Hier leerde ik de doelgroep kennen maar ook het stigma dat de doelgroep met zich meedraagt. Eerlijk gezegd had ik zelf ook zo mijn vooroordelen, maar dat veranderde al gauw door de omgang met de patiënten. Het stigma dat op een psychische aandoening rust, vind ik erg jammer en in de meeste gevallen onnodig. Een goed voorbeeld van zo’n vooroordeel of stigma is dat mijn klas het enorm spannend vond dat ik in een tbs-kliniek stage liep. Ik heb toen samen met mijn stagebegeleider een volleybaltoernooi georganiseerd tussen patiënten en klasgenoten met aansluitend een rondleiding. Wat bleek: iedereen had het enorm naar zijn zin gehad en het was ook niet eng. Ook bij deze stage bij Lentis krijg ik vaak reacties. ‘’Dat is heel heftig of niet?’’ is iets wat ik afgelopen maanden veel heb gehoord als ik vertelde waar ik ging stagelopen. Wat ik doe met de mensen? We koken samen, spelen spelletjes, wandelen en lachen regelmatig. Natuurlijk worden er ook moeilijkere gesprekken gevoerd en zitten patiënten soms minder goed in hun vel. Maar voelen wij ons allemaal niet eens slecht? Waarom laten wij ons dan wijs maken door de maatschappij dat deze mensen eng zijn? Binnen woonvormen zoals Lentis leren wij de mensen kennen. Zo kunnen wij goed met de patiënten omgaan en gebeuren er over het algemeen geen gekke dingen waar de maatschappij zo bang voor is. Ik hoop dat mijn korte inkijk op mijn stages u als lezer ook wat meer inkijk geeft en het vooroordeel dat u (misschien) heeft vermindert. Want geloof mij: het is niet nodig!

Groetjes,

Romi