Het Syrische meisje, een blog van collega Krista

Deze zomer word ik opgeschrikt door een nieuwsbericht over een Syrisch meisje van 11 jaar dat werd aangetroffen op Utrecht CS. Het meisje blijkt, moederziel alleen, urenlang met een rolkoffertje rond te hebben gelopen op Utrecht CS. Gelukkig is dit niet onopgemerkt gebleven en een NS medewerker trekt aan de bel. Het meisje barst in tranen uit, blijkt geen Nederlands te spreken en heeft hooguit kleren voor een paar dagen mee. Haar ouders zijn nog in Syrië.

Ik merk dat dit bericht me raakt en in gedachten probeer ik me haar situatie voor te stellen. Hoe is ze op Utrecht CS terecht gekomen zonder ouders? Via mensensmokkelaars of op een andere manier? Hoe erg is haar reis geweest? Ik voel een opluchting dat ze op Utrecht CS is blijven rondlopen, zodat ze opgemerkt werd. Ze had ook de stad in kunnen gaan en dan was ze vast veel minder snel opgemerkt. Of had ze de instructie gehad om op Utrecht CS te blijven rondlopen? Mijn gedachten gaan ook uit naar haar ouders. Haar ouders die misschien veel geld hebben betaald om haar het land uit te krijgen. Weg bij de ouders, maar hopelijk in een veiligere land waar ze een toekomst kan opbouwen. Het moet voor de ouders een ongelofelijk zware beslissing zijn geweest. Maar je wilt het beste voor je kind. Natuurlijk weet ik niet of het zo gegaan is. Maar het zou zo maar kunnen. Sterker nog, dit zou zomaar hét verhaal kunnen zijn. Dat weet ik uit gesprekken die ik vanuit het project New@home met jonge nieuwkomers heb.

Mijn gedachten gaan nog even door. Gelukkig is het meisje minderjarig denk ik. Ze zal in Nederland goed opgevangen worden en naar school gaan. Ze zal een toekomst op kunnen bouwen. En toch..eerlijk is eerlijk, zal ze niet, ondanks dat ze een toekomst kan opbouwen, met 10-0 achterstand beginnen ten opzichte van een kind die dit allemaal niet heeft meegemaakt? Kan ze nog kind zijn? Zal ze niet een ongelofelijke prestatiedruk voelen, omdat zij de kans heeft gekregen? Zal ze volledig geaccepteerd worden in een vreemd land? Zal ze de taal snel leren? En zal ze gauw begrijpen hoe alles in Nederland werkt en hoe ze mee kan doen?

Waarom komt dit meisje ‘nu pas’ uit Syrië? De oorlog was toch al lang geleden? Een zoektocht levert op dat de oorlog elf jaar geleden uitbrak, maar dat de situatie sindsdien alleen nog maar verslechtert is. 11 jaar geleden! De moeder van het meisje was dus zwanger toen de oorlog uitbrak. Ik ben zelf het afgelopen jaar moeder geworden…

Mijn tranen beginnen op te wellen. Het voelt zo oneerlijk en ik zou zo graag het beste voor dit meisje willen. Wat kan ik doen? Ik ben blij met het maatjesproject New@home. In dit maatjesproject worden jonge nieuwkomers zoals dit meisje, vanaf 12 jaar, voor de duur van een schooljaar gekoppeld aan een jong, Nederlands maatje. Het maatje maakt ze wegwijs in Nederland. Het maatje biedt een luisterend oor. Vooral tijdens de afsluitende bijeenkomst dit schooljaar heb ik weer gezien dat een maatje van grote betekenis is in het leven van de jonge nieuwkomer. Ik weet zeker dat wanneer dit meisje een maatje zou krijgen, ze niet meer met 10-0 zou achter staan…

Inmiddels werken we sinds 2018 aan het project New@home Groningen, sinds 2019 aan het project New@home Zuidoost Drenthe en worden er momenteel plannen gesmeed om ook gauw met dit project in Winschoten en Assen aan de slag te gaan. De praktijk is echter weerbarstig, omdat we in onze projecten geheel afhankelijk van subsidies zijn. Gelukkig weten we in dit project mooie fondsen en financiers aan ons te binden en kunnen we veel werk verrichten!

In New@home Groningen zijn bijvoorbeeld de afgelopen drie jaar 40 jonge nieuwkomers per jaar aan een Nederlands maatje gekoppeld. De projectperiode van drie jaar is nu helaas voorbij en mijn collega’s en ik, hebben de afgelopen periode keihard gewerkt om de financiering ook voor de komende jaren rond te krijgen, we willen door!! Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit het lastigste aspect van mijn werk vind. Enerzijds vind ik het lastig om naar geld te vragen, anderzijds ben ik zo overtuigd van het project dat de moed me weleens in de schoenen zinkt wanneer ik een afwijzing krijg en ik me afvraag of we het project wel kunnen doorzetten. Moeten we er straks de stekker eruit halen?

Dan..een paar weken later dreigt er een humanitaire ramp in Afghanistan. Ik zie de beelden op tv.. Verschrikkelijk. Wat een machteloosheid. Ik denk ook aan alle kinderen die waarschijnlijk naar Nederland zullen komen. Ik hoop dat ze na alle verschrikkingen een mooie toekomst kunnen opbouwen en zich straks veilig voelen, zich kunnen ontplooien. Dan denk ik ook weer aan het Syrische meisje. Dat doet zeer. Maar het sterkt me ook. Nee, we halen de stekker er niet uit. Natuurlijk bieden we met New@home geen oplossing voor zulke grote wereldse problemen. Toch biedt een maatje de nieuwkomer een stukje wereld, een stukje leven. Andersom trouwens ook. Als het niet linksom kan, dan maar rechtsom. Zou het ons lukken?

Krista