Hoop doet leven!

Op het moment van schrijven, een druiligere woensdagochtend in juli, zal ongetwijfeld voor velen de zomervakantie al zijn aangebroken. Ik mag nog een kleine drie weken voordat mijn vakantie begint en ik ben nu projecten aan het ontwikkelen en rustig mijn werkzaamheden voor na de zomer aan het voorbereiden. Na een hectische periode voor iedereen, hoop ik dat we in juli en augustus tot rust kunnen komen om er zo in september weer volle frisse moed tegenaan te gaan.

Na de persconferentie op zondag 15 maart, waarin de lockdown werd aangekondigd, brak er voor veel mensen een hectische periode aan. We weten allemaal hoe dit eruit kwam te zien: hardwerkend zorgpersoneel, thuiswerken, afstandsonderwijs, horeca-sluiting en niet meer op bezoek mogen bij oudere en kwetsbare mensen zijn hier slechts enkele voorbeelden van. Sommige mensen vonden het heerlijk om lekker in hun pyjama de digitale meetings voort te zetten, of scholing vanuit hun bed te genieten, terwijl anderen het echte contact met mensen misten of langzamerhand de routine in hun leven kwijtraakten.

Gelukkig heb ik niet veel last ondervonden van de lockdown. Dit betekent niet dat de afgelopen periode zonder hectiek is geweest. De lockdown werd ingeluid met een onverwachts overlijden in persoonlijke kring. Niet veel later moesten we bij Solidair afscheid nemen van een gewaardeerd bestuurslid. Verder zorgde een studie naast mijn baan ook voor de nodige hectiek en zo zat ik ineens weer een dag voor een deadline, zoals het een ‘rasechte’ student betaamt, te typen tot ik scheel zag.

Tegelijkertijd heb ik ook veel meegekregen van wat er in de samenleving  gebeurd, niet allerminst omdat ik bij Solidair werk vermoed ik. Het verdriet, de angst, de wanhoop en eenzaamheid. Het was een tijd van demonstraties en ik heb gezien hoe groot polarisatie momenteel eigenlijk is en hoe mensen los durven gaan op social media. Ik vind dat best wel heftig. Tegelijkertijd doken er steeds meer lichtpuntjes op: de scholen die langzamerhand weer open gingen en vervolgens volgden de horeca en de verzorgingshuizen. Volgens mij was écht iedereen daar aan toe.

Net zoals jullie waarschijnlijk, heb ik ook veel supergoede en hartverwarmende initiatieven gezien van hoe mensen zich in tijden van nood vrijwillig inzetten voor hun medemens: boodschappen doen, extra handen bieden bij de voedselbank, muziek maken voor verzorgingshuizen, brieven schrijven aan ouderen.. en zo kan ik nog wel even doorgaan.

De hectiek is nog niet over en dit is direct voel- en zichtbaar. Grote feesten gaan niet door, reizen mag, maar slechts beperkt. We houden 1,5 meter afstand van elkaar en ook mondkapjes zijn de meeste mensen niet meer vreemd. Het is een vreemde zomer. Ook zijn er veel mensen die het hoofd boven wat proberen te houden. En welke effecten heeft de crisis op langere termijn? En wat betekent dit voor mensen? Komt er nog een tweede golf?

Mijn hoop is dat we de angst, polarisatie en uiteindelijk dit virus samen overwinnen. Lichtpuntjes en goede initiatieven te over. Laten we blijven omzien naar elkaar, elkaar opzoeken, met elkaar in gesprek gaan, initiatieven en krachten bundelen en samen volhouden. Dan komt het goed, ik weet het zeker.

Mijn lichtpuntjes zijn dat ik mijn deadlines (voorlopig) heb gehaald en dat ik (hopelijk) in december beschuit met muisjes mag gaan eten. Nu eerst genieten van een hopelijke zonnige vakantie….

Fijne vakantie allemaal en hopelijk tot in september, zo gauw mogelijk in real life.

#Keepsafe

Krista