Tweede projectjaar GVA Groningen

Hoop is ergens voor werken 
omdat het goed is,
niet omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is niet hetzelfde als optimisme
evenmin de overtuiging
dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid dat iets zinvol is
afgezien van de afloop,
het resultaat.
Uit een gedicht n.a.v. notities van Vaclav Havel

Via deze bijvoegde link vindt u de rapportage van een zoektocht door een bewogen land met een instabiele bodem: het aardbevingsgebied in Groningen. Het was een tocht vol ontmoetingen. Hoe kan geestelijke verzorging hier van betekenis zijn, naast alle andere vormen van begeleiding, zorg en hulpverlening die er al zijn? Ook dit jaar trilde de grond, soms licht, soms ineens heel heftig, steeds opnieuw, aanhoudend, ondanks alle hoop dat de vermindering van de gaswinning het beven zou doen stoppen. Ook dit jaar was er sprake van een hoge inzet in schadeherstel en versterking, met hoge verwachtingen. En ook dit jaar bleek de werkelijkheid vele malen weerbarstiger dan onze stoutste dromen. Ook dit jaar voelden vele bewoners zich bewoner van een wingewest, waar veel aan verdiend werd en wordt, terwijl de bewoners daar niet alleen geen vruchten van plukken, maar ook nog eens de schade van ondervinden. Niet alleen de schade aan de huizen, bedrijfspanden en de overige infrastructuur wordt gevoeld. Veel erger is het onvermogen van de betrokken partijen om op een heldere en zorgvuldige wijze met het nodige tempo en de nodige urgentie aan de oplossing van de problematiek te werken. Dit maakt dat vertrouwen steeds verder aangetast wordt, en dat cynisme, woede, teleurstelling, machteloosheid en wanhoop de bodem vormen waarop verder gebouwd moet worden. Dit richt cumulatief en steeds opnieuw schade aan.
GVA Groningen trok dit jaar langs de bewoners, op zoek naar manieren om hen te versterken in de opgave om overeind te blijven en door te gaan met leven, voor zichzelf en met elkaar.
Onze doelstelling is bescheiden. We zeggen niet dat we iets oplossen. We zijn er voor en met degenen die blijven wachten, hun schouders er onder blijven zetten, onderweg steeds opnieuw geconfronteerd worden met machteloosheid en frustratie en geregeld op zijn, niet meer kunnen. Dat doen we op het niveau van het leven zelf: hoe het zinvol te houden, hoe die zin te blijven ervaren, hoe het zelfvertrouwen en het vertrouwen in de ander en de gemeenschap, in het leven en de wereld overeind te houden. Tegen beter weten in.